Początki Klubu Sportowego „Polonia” Środa Wielkopolska sięgają roku 1919. 8 września Antoni Wróblewski wraz z kolegami wybrali się do Poznania na mecz ówczesnego mistrza wielkopolski – „Unii” Poznań i czołowej Polskiej drużyny – „Pogoni” Lwów. Widowisko to najprawdopodobniej tak zafascynowało Wróblewskiego, że po powrocie do domu postanowił w Środzie założyć drużynę piłkarską. Tak więc 1 października zorganizowano zebranie organizacyjne, w którym wzięły udział 33 osoby. Powołano klub, któremu nadano nazwę „Polonia”. Pierwszym prezesem został Adam Pankowski. Początkowo w „Polonii” uprawiano tylko piłkę nożną, ale już pod koniec października powstała druga sekcja – tenisa ziemnego. 20 sierpnia 1920 roku klub dokonał rejestracji, a funkcję prezesa objął Józef Szymkowiak. Wkrótce powstały dwie kolejne sekcje: gimnastyczna i lekkoatletyczna.

Piłkarze do rozgrywek klasy „C” przystąpili dopiero w 1921 roku. Po dwóch sezonach gry drużyna wywalczyła awans do klasy „B”. W drugiej połowie 1923 roku klub dopadły problemy finansowe. Najpierw likwidacji uległy dwie sekcje: lekkoatletyczna i gimnastyczna, a następnie „Polonii” zagroziła upadłość. Próbie ratowania klubu podjął się bogaty mieszkaniec Gniezna – Tadeusz Mikołajczak. Zmienił on jednak nazwę „Polonii” na „Tabromik” (TA – Tadeusz, BRO – Bronisław, MIK – Mikołajczak). Największym błędem było jednak połączenie klubu z gimnazjalnym klubem „Venetia”. Większość piłkarzy z dotychczasowej „Polonii” nie wyraziła chęci gry w powstającym „Tabromiku”. Zespół został więc oparty na młodzieży średzkiego gimnazjum, a ponieważ młodzieży szkolnej nie było wolno uczęszczać do klubów pozaszkolnych, więc „Tabromik” przekształcił się w szkolny.

„Tabromik” przetrwał do roku 1930, ale już 28 listopada 1926 roku grupa byłych działaczy „Polonii” zwołała zebranie, by reaktywować klub. Na prezesa nowej „Pogoni” – tak właśnie nazwano nowy klub, wybrano Stefana Kujawskiego. K.S. „Pogoń” prowadził sześć sekcji (piłka nożna, tenis ziemny, lekkoatletyka, boks, kręgle i strzelectwo). Rok później powstały dwie kolejne sekcje: siatkówki i koszykówki. Od roku 1932 w rozgrywkach klasy „C” występowały aż trzy drużyny z miasta („Pogoń”, „Legia” i „Strzelec”).

W latach trzydziestych XX wieku „Pogoń” mogła się szczycić znakomitym lekkoatletą – Kazimierzem Jasiewiczem. Po jakimś czasie K. Jasiewicz przeniósł się do „Warty Poznań”. Dwa razy był brany pod uwagę na wyjazd na Igrzyska Olimpijskie (1932 w Los Angeles i 1936 w Berlinie). W 1934 roku uzyskał czas 10,7 s w biegu na 100 metrów, co uplasowało go na 3. miejscu najlepszych sprinterów Polski.

W 1939 roku „Pogoń” występowała nadal w klasie „B”. 15 sierpnia piłkarze rozegrali ostatni mecz przed wybuchem II wojny światowej. Rywalem drużyny był „Grom” Poznań, który przegrał spotkanie 2-4. Po raz ostatni zawodnicy także wystąpili pod nazwą „Pogoń”. W tym samym roku 18 sierpnia rozegrano ostatnią imprezę sportową w Środzie, były to mistrzostwa miasta w bilardzie. Zwyciężył pogonista – Januszkiewicz.

1 września 1939 roku z powodu wybuchu II wojny światowej wszystkie kluby sportowe zawiesiły działalność. Istniał jedynie tzw. „podziemny” sport. Boksowano się w chlewach, biegano w lasku źrenickim, w piłkę grano pod Jarosławcem i Janowem. Najczęściej zawody odbywały się wcześnie rano, aby ukryć się przed Niemcami. Z ustaleń wynika, że jedna z drużyn piłkarskich w tamtym okresie nazywała się „Polonia”, nie wiadomo jednak, czy to przypadek, czy też ruch patriotyczny, czy może jakiś działacz przedwojennego klubu. Należy pamiętać, że wiele osób związanych z „Polonią” zginęło w walkach.

Już 14 kwietnia 1945 roku odbyło się zebranie, na którym powołano Średzki Klub Sportowy, a 9 czerwca przywrócono nazwę „Polonia”. Pierwszym powojennym prezesem został Józef Pomykaj. „Polonia” miała w tym czasie sekcje: piłki nożnej, lekkoatletyki, gier sportowych, pływacką, wioślarską, kręglarską i tenisa ziemnego. Jeszcze tego samego roku zlikwidowana została sekcja gier sportowych, a utworzono motorową, piłki ręcznej, siatkówki i koszykówki.

W lipcu 1945 roku powstał Klub Sportowy „Cukrownia” Środa z sekcją hokeja na trawie. Założony został przez legendarnego Józefa Wojtysiaka. W 1949 roku „Cukrownia” dokonała fuzji z „Polonią” i powstało Związkowe Koło Sportowe „Związkowiec” Środa liczący 11 sekcji.

Jednym z najbardziej utytułowanych sportowców w „Polonii” był Józef Sujkowski, który w 1949 roku zdobył Mistrzostwo Polski w turystyce motorowej. Kilkakrotnie zostawał Mistrzem Wielkopolski w rajdach motocyklowych. Jego kariera została przerwana w 1954 z powodu ciężkiej kontuzji odniesionej podczas jednego z treningów.

Na początku lipca 1950 „Związkowiec” Środa przeniósł się do stowarzyszenia „Unia”, co zaowocowało kolejną zmianą nazwy na „Unia”, a w 1952 stał się członkiem stowarzyszenia „Kolejarz” (zmiana nazwy na „Kolejarz”). W sezonie 1952 średzcy piłkarze byli bardzo bliscy awansu do III ligi. Trzy kolejki przed końcem sezonu „Unia” spotkała się w meczu z „Spójnią” Gniezno. Zwycięstwo dawało drużynie ze Środy awans. Zawodnicy chyba za bardzo pamiętali wygraną w Gnieźnie 2-1 i wysoko przegrali 0-5. Aby wywalczyć promocję do wyższej ligi, trzeba było wygrać dwa ostatnie spotkania. Pierwsze średzianie wygrali, ale w drugim zremisowali z ostatnią drużyną w tabeli – „Spójnią” Konin 1-1 nie wykorzystując 3. minuty przed końcem rzutu karnego. W takiej sytuacji „Unia” zrównała się liczbą punktów z „Spójnią” Gniezno, ale miała gorszy bilans bramkowy i w ostateczności zajęła drugie miejsce.

W 1956 roku po kilku latach przerwy do nazwy powróciło słowo „Polonia”, a koło zaczęło nosić nazwę „Kolejarz-Polonia”. Rok później funkcjonowała już samodzielna nazwa „Polonia”.

Jeszcze w 1956 roku sporym sukcesem mogli się poszczycić piłkarze drużyny juniorów, którzy wywalczyli awans do finału mistrzostw wielkopolski, gdzie znaleźli się w trójce najlepszych drużyn w województwie. Z powodu konfliktu Koła Sportowego „Kolejarz-Polonia” z nauczycielem wychowania fizycznego w średzkim Liceum Ogólnokształcącym zespół został zdekompletowany i w ostateczności wycofał się z rozgrywek. W tym samym roku szachistka – Teresa Szatkowska została wicemistrzynią Wielkopolski.

W 1972 roku odżyła sekcja piłki ręcznej. Drużyna „Polonii” szybko awansowała z klasy „A” poprzez klasę okręgową do ligi międzywojewódzkiej, w której grała do 1995 roku, gdyż z powodów finansowych i kadrowych została wycofana. Po roku przerwy zespół znów został zgłoszony do rozgrywek. Po kliku sezonach „Polonia” znów nie wystartowała w III lidze, gdyż rozgrywki na tym szczeblu zostały zlikwidowane i drużyna musiałaby występować w II lidze, a na grę nie było pieniędzy.

W 1973 roku powstała drużyna hokeja na trawie kobiet, która trzy lata później zdobyła złoty medal w mistrzostwach Polski na boiskach otwartych, pokonując w finale rozegranym w Skoroszycach Polonię Wrocław 1-0. Zwycięskiego gola strzeliła Maria Buszko. Do osiągnięć drużyny można dołożyć także drugie i trzecie miejsce w Mistrzostwach Polski na hali. Zespół został rozwiązany już w 1978 roku.

Najbardziej utytułowaną sekcją w „Polonii” jest hokej na trawie. Seniorzy pięciokrotnie zajmowali trzecie miejsce w Mistrzostwach Polski na boiskach otwartych. Jednak największym osiągnięciem było wicemistrzostwo Polski w 2000 roku. Średzcy laskarze niespodziewanie w półfinale rozgrywek wyeliminowali po rzutach karnych Poczciwiec Poznań i awansowali do finału, w którym ulegli Grunwaldowi Poznań 0-5. Trenerem drużyny w tamtym okresie był Leszek Andrzejczak. Kilkadziesiąt medali w Mistrzostw Polski wywalczyły także drużyny młodzieżowe.

W sezonie 1989/1990 piłkarze awansowali do Klasy Okręgowej, a dwa lata później do Klasy Makroregionalnej. Celem drużyny był awans do III ligi, ale czwarte miejsce na koniec sezonu nie zadowoliło nikogo. Jednak nie wszystko było stracone. „Kotwica” Kórnik grająca w III lidze borykała się z problemami finansowymi. Dzięki porozumieniu działaczy z Środy i Kórnika piłkarze „Polonii” w kolejnym sezonie wystartowali już w III lidze. Drużyna w sezonie 1993/1994 wstępowała pod nazwą „Kotwica-Polonia” Środa. Średzianie zadebiutowali w rozgrywkach 8 sierpnia 1993 roku na własnym boisku przeciwko zespołowi Darzbór Szczecinek. Po bramkach Marcina Lecieja i Dariusz Dukarskiego spotkanie zakończyło się wygraną gospodarzy 2-0. Pobyt „Polonii” w III lidze trwał cztery sezony. Po spadku do IV ligi drużyna zajmowała czołowe miejsca, ale dopiero w 2002 roku udało się wywalczyć pierwszą lokatę w tabeli, która dawała prawo gry w barażach. Przeciwnikiem średzian była drużyna Tura Turek. Pierwszy mecz rozegrany w Środzie zakończył się remisem 1-1, a drugi porażką 0-2. W sezonie 1999/2000 poloniści zdobyli Okręgowy Puchar Polski. W finale, który odbył się 31 maja 2000 roku w Luboniu, „Polonia” pokonała po golach Marcina Lecieja i Krzysztofa Nowaczyka rezerwy Lecha Poznań 2-1. Sukces ten piłkarze powtórzyli w sezonie 2008/2009, w finale pokonując Remes Promień Opalenica 3-0. W 2006 piłkarze spadli do Klasy Okręgowej.

14 kwietnia 1999 roku klub „Parys” Środa przyłączył się do „Polonii”, tworząc sekcję darta. Drużyna kilkakrotnie zdobyła wicemistrzostwo Wielkopolski. W 2001 roku na Mistrzostwach Polski w Szczecinku zajęła 5. miejsce. Lider zespołu – Marek Standera w 1999 roku zdobył Mistrzostwo Polski Löwena.

Oprócz wyżej wymienionych sukcesów nie sposób wymienić wszystkie mniejsze. Zawodnicy od początku istnienia klubu startowali w turniejach okolicznościowych, mistrzostwach miasta czy powiatu, na których zajmowali czołowe miejsca. Przez 90 lat średzianie rozegrali setki meczów z drużynami z Polski, jak i z zagranicy. Wielu zawodników „Polonii” występowało w reprezentacji Polski. Dwóch hokeistów – Dariusz Małecki i Dariusz Marcinkowski uczestniczyło w 2000 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney. Obecnie piłkarze grają w III lidze, hokeiści w I, a piłkarze ręczni w III. Natomiast sekcja darta „umarła śmiercią naturalną”.